سرشک غم

﮼گويند‌‌در‌اين‌خاك‌دگر‌لاله‌نرويد

﮼بلبل‌به‌هواى‌چمن‌افسانه‌نگويد

﮼از‌‌ابر‌سيه‌دل‌نشود‌فيض‌بهارى

﮼كان‌‌داغ‌سياه‌را‌زدل‌لاله‌نشويد

﮼رخش‌قزح‌از‌چهرهٔ‌گلزار‌زمان‌رفت

﮼پروانه‌دگر‌آن‌رخ‌جانانه‌نبوید

﮼خشکید‌به‌هر‌شاخه‌گلِ‌نسترن‌ما

﮼فرخنده‌گلى‌چون‌سبدى‌در‌چمن‌ما

﮼هر‌روز‌صداى‌جرس‌قافلهٔ‌مرگ

﮼محمل‌کشد‌از‌هر‌در‌ِ‌هر‌هموطن‌ما

﮼هر‌جاه‌كه‌نفيرى‌ز‌‌دَم‌سينه‌برامد

﮼تكفير‌نمودند‌به‌روايات‌كهن‌ها

﮼انگار‌كه اين ‌‌‌‌قوم‌ز‌دينش‌چو‌بَدين‌شد

‌﮼يا‌دين‌ندانسته‌به‌آئين‌عجين‌شد

﮼با‌ «﮼سنگ» ﮼ديانت‌بنمودند‌همه‌را «﮼سار »

﮼فرخنده‌همين‌جاه‌ستم‌و‌زار‌‌ِزمين‌شد

﮼هر‌چند‌به‌پاى‌غم‌هر‌قصه‌گريستيم

﮼يك عمر‌گريستيم‌بدان‌گونه‌كه‌زيستيم

﮼عبدل «آریا «