کاج ها شکستند

دیشب که‌مهتاب زد نقاب سحابی بروی خویش

یک کهکشان گریست دل آسمانی

ام

شب را سحر نمود دلم با ستارگان

انگار که اختران گریستند تا سحر

دیدم صفای اشک به دل‌های سبزه زار

کان چادر حریر به رخ خود کشیده بود

تا راز غمهای های سپهر را نهان کند

دی بود محشر خونین ‌‌درد ناک

روز سیاه و‌ متروک غمناک

در آن طرف های شهر

باغی ز « کاج» های بلند سر می نمود

در زیر سایه های فرح بخش کاج ها

انبوهی از گلان رنگ رنگ

از جنس نرگس و پروین و یاسمن

پیچیده شد به طوفان غول مرگ

هیهات اگر بگویم از آن ماجرای تلخ

از ناله های درد و ز فریاد های مرگ

طوفان نا بکار

چو پائیز گرد باد

در یک نگاه که چشم بهم خورد!

هرجاه غنچهٔ گل ، لاله گون فتاده بود .

هر جا ز قعر گور و ز هفت پردهٔ سما

فریادِ فریاد ، زهر یک گلویی خاست

لحظه ها گذشت

طوفان هم برفت ولی؛

در هر کنار شاخه ای از گلبنی فتاده بود

کاج ها کمر شکست و زانو بغل گرفت

دلها همه شکست

و دل من !

آری ! دلم شکست ز هر یک شکستنش.

آریا