اعتراف

ماييم ما كه جهد فراوان نكرده ايم

يك درد خلق غمزده ،درمان نكرده ايم

ماييم ما كه اين سر شوريده را هنوز

در گيرو دار معركه ،قربان نكرده ايم

ماييم ما كه دامن اين دشت و كوهسار

از لاله هاي سرخ ،چراغان نكرده ايم

در آتش شكنجه غولان روزگار

خاكستر سيه شده ،افغان نكرده ايم

شايد نبود خواسته ما را ،اگر هنوز

جمع بساط پوچ حريفان نكرده ايم

آرامش محيط نه ما را مراد بود

چون قطره بوده ايم كه توفان نكرده ايم

در آستان مرتجعين ،سر نسوده ايم

هرچند هم كه شورش عصيان نكرده ايم

در انتظار سر زدن آفتاب سرخ

خدمت به رهزنان شبستان نكرده ايم

چون رهرو طريق مروت ،به داغ ننگ

آلوده هيچ گوشه دامان نكرده ايم

ما نردبان شهرت خود را چو ديگران

در زير پا نهادن وجدان نكرده ايم

از بيم بي تميزي چشمان مشتري

ويرانه ايم و گنج نمايان نكرده ايم

سر ها به كف نهاده و مردانه مي رويم

تا ترك رسم و شيوه مردان نكرده ايم

شرمنده گفت «سرمد» شوريده اين چنين

حقا كه ما تلاش فراوان نكرده ايم

داوود» سرمد «