جادوگران شب

در شهر شب که جلوه گه رنج و ماتم است

سیمرغ خوفناک و سیه بال وحشتی

گسترده بال خویش

***

نی آبِ گریه می چکد از ابر پاره ئی

نی زآذرخش تند جهیدن شراره ئی

نی برق خنده ئی ست به چشم ستاره ئی

تا رهروان راه شکست طلسم را

از اوج آسمان بنماید اشاره ئی

گویی ستاره گان همه در خواب رفته اند

خورشید مرده است.

***

از بسکه موج حیله و تزویر رنگ رنگ

بالاگرفته است

تاریک پرده های فریبندۀ خیال

در پیش دیده ها

دیوار میشود.

***

از بسکه زشت و نیک

پیوند خورده است

هر جا گلی ست پاک

همبستر فسرده دلِ خار میشود.

***

گر شمع نیمه جانِ تلاش خود آگهی

در تار گوشه ئی

روشن شود گهی

از گرد بادِ حیله گرِ کاهنان شب

آن شمعِ نیمه جان

خاموش میشود

آن گوشۀ غریب

همرنگِ گوشه های دگر تار میشود.

***

جادوگرانِ شب

گر دستِ خویش را

در گردنِ ستم زده ئی حلقه می کنند

آن دست رفته رفته

سیه مار میشود

این ماجرای تلخ

عمری گذشت و باز

تکرار می شود.

***

گر نیست این چنین

با دستِ فتنه پیشۀ غولانِ روزگار

بر شانۀ صداقتِ آزاده مردها

سنگِ هزار تهمت چرکینِ نابجا

چون بار میشود؟

اما

اما درین محیطِ غم آلودِ مضطرب

هر چند

وحشت است و سکوت است و ماتم است

هرچند

اثر ز جنبش و رزمندگی کم است

هر سو، به هر نفس

چندین هزار بشکۀ باروتِ انفجار

در سینۀ فراخِ سکوتِ غمین و پیر

انبار میشود.

تا آنکه از درخششِ خونین جرقه ئی

برپا شود غریو خروشانِ انفجار

پایان رسد شکنجۀ دیرینِ انتظار

از آن غریو مست

خوابیده روح تنبلِ بیمارِ ناتوان

از بستر فسردگی یاسِ دیرپای

بیدار میشود.

در جوی خشکِ هر رگ این پیکرِ کرخت

چون موج گرم نور

خون امید تازه، پدیدار میشود.

این جسم خسته جان

سرشار میشود

گر بشکند ز گردن مغزِ توانگرش

با خشم آتشین

زنجیر سرد و یخ زدۀ وهم پوچ را

هشیار میشود.

***

آنروز میدمد

از چشمه سار سرخ درخشندۀ شفق

خورشید راستین طلائی سپیده ئی

تا بر دَرَد گلوی شب دیر خفته را

با نیزه های اشعهِ در خون تپیده ئی

آنروز ِ مژده بخش

در اوج قله های شرر خیز رستخیز

با بالهای آتشین خود

عقاب فتح

پرواز می کند

در شاخه های سبز درخت امید بار

در باغ آرزو

مرغ حماسه ساز نفس آتشین شعر

از نو ترانه های نوی ساز می کند.

****

زنـــده یــاد داود سرمــد

۴ نوامبر ۲۰۲۲