ای نسل خواب رفته

ای نسل خواب رفته ، سازت صدا ندارد

شاید بگویی دارد ، اما رسا ندارد

بغض است در گلو ها مایوس هر که بینی

کوه و کمر پر از درد، گویی دوا ندارد

شهر هر طرف پر اجهاف، برگهای باغ غمگین

چون باغبان پیرش ٫، شرم و حیا ندارد

پیچیده یی به دورت، از تار نا امیدی

با ادعا بگویی ، راه رها ندارد

با سخره های سختش ، دمساز باش و ره رو

بشتاب و کن تو یاری ، هرچند گیا ندارد

کی گفته راه ست هموار، مقصد رسی به پِلکی

ممکن رهی رهایی؟ صد اژدها ندارد؟

پا بر بزن کمر بند ، ای مدعی مقصد

مقصد رسی ز راهی ،کان ره دغا ندارد

درد ریا و تزویر ، کابوس خواب هر کس

دریایی کن زلالی ، دریا ریا ندارد

ح:جوینده