کارگران بردگان کار مزدی عصر ما

Noor Ahmad Jana 

کار طاقت فرسا و مزد ناچیز کارگران رنگین پوست و مهاجر را در آمریکا به ستوه آورده است. شرکت های بزرگ مثل «آمازون» و «والمارت» و دیگر کمپنی ها با مزد ناچیز و کار پر مشقت و به سرعت ماشین جان کارگران را به تحلیل می برند و گزارش نهاد آکسفام در ماه جنوری 2024 بیانگر نابرابری و وضعیت اسفبار کارگران در امریکا است.

تحلیل آکسفام نشان می دهد که آمازون و والمارت چگونه به نابرابری در جامعه را با استثمار بیرحمانه کارگران نهادینه می سازند.

دستمزدهای پایین:

آمازون حداقل دستمزد ساعتی 15 دلار می پردازد و والمارت به تازگی دستمزد حداقل خود را به 14 دلار در ساعت افزایش داده است.

با توجه به بحران های فزاینده هزینه های زندگی در سال های اخیر، کارشناسان دستمزد زندگی در ایالات متحده را 22.20 دلار در ساعت تخمین می زنند ولی اکثر شرکت ها حداقل مزد شان 14 دالر است و کارگران نمی توانند با این مزد مصارف ابتدای زندگی یعنی کرای خانه و دیگر مصارف را برآورده سازند. به گفته ای وزارت خزانه داری ایالات متحده، فقدان رقابت در بازار کار به این معنی است که کارگران معمولاً 20 درصد کمتر از آنچه در غیر این صورت می گرفتند، درآمد دارند.

تبعیض در محل کار:

در شرکت آمازون، بیش از دو سوم کارمندان رنگین پوست هستند، اما مدیران ارشد همچنان 63.7 درصد سفیدپوست هستند، و در حالی که زنان سیاه‌پوست بزرگ‌ترین گروه «کارگران» را تشکیل می‌دهند، تنها 2 درصد از مدیران و مدیران اجرایی را تشکیل می‌دهند.

در Walmart، در حالی که کارگران سفید پوست 42 درصد از مشاغل کم درآمد را تشکیل می دهند، 73 درصد از مدیران، مقامات ارشد و مدیران را تشکیل می دهند.

تمرکز سود:

هر دو شرکت معاش های نجومی و خیره کننده را به مدیران ارشد خود پرداخت می کنند. در سال 2021، آمازون مبلغ 212.7 میلیون دلار به مدیر عامل خود پرداخت کرد و اما دستمزد مدیرعامل والمارت همچنان با 25.7 میلیون دلار بالا بود. در همان سال، والمارت نسبت دستمزد مدیر عامل با کارگر 1013 برابر بود، در حالی که آمازون نسبت خیره کننده 6474 برابر بود.

کارشناسان به این باور هستند هیچ مدیر عاملی 1000 برابر کارمند معمولی خود بازدهی ندارد چه برسد به 6000 برابر بیشتر. به باور آنان این یک امر پوچ است که به آنها غرامت می دهند. والمارت و آمازون هر دو می‌توانند دستمزدهای عادلانه‌تری به کارگران خود بپردازند، اما تصمیم می‌گیرند این کار را نکنند و در تصمیم گیری شان کاملا بی لگام و خود مختار اند که با کارگران چه کنند و استثمار شان حد ندارد.

این مشت نمونه خروار است. زندگی کارگران و زحمتکشان در دل کشورهای صنعتی و غول سرمایه چنان از خود بیگانه و برده وار است که زندگی اش به پرزه ماشین مبدل شده است و رشد فناوری جز تنزل زندگی کارگر فایده برایش ندارد و درخدمت سرمایه دران قراردارد.