صبح آزادی

عشق میهن همچو لیلی کرد تا مجنون مرا

سوختم چون شمع باشد اشک آتش گون مرا

هر کسی دارد به نحوی شیوه ی دلبسته گی

بسته شد با تار وپود عشق او مضمون مرا

از کلامم عشق میجوشد به هر لفظ وسخن

زنده گی تا گشته با حب وطن معجون مرا

داغها تا از شهیدان در جگر گل بسته است

عزم من رزم است ، چاره درد افزون مرا

زاهد جاهل چو بسته راه علم و معرفت

حریت بخشد صفا این طبع موزون مرا

جان دهم تا بشکنم این تلخی سرد سکوت

گر فضا رنگین شود با ریختن خون مرا

از لهیب عشق میهن عده ی پروانه سان

مومنان حب او هستند پیرامون مرا

از گداز دل نوای عشق و آزادی جهد

حب میهن تا شده در زنده گی قانون مرا

غنچه سان محکوم دلتنگیست قلب پرزخون

صبح آزادی گشاید قلب محزون مرا

دکتر گداز