عمر، اگر بی‌عمل بگذرد

این قافلە عمر عجب زود میگذرد

گاهی برای خنده،

دلــم می‌تپد و فریاد می‌زند،

اما جهان، پرده‌های تاریکش را

بر شادی کشیده است…

گاهی دلم

سنگ می‌شود؛

سنگی که زیر فشار ظلم و تبعیض

بی‌حرکت مانده است…

گاهی آسمان ما تیره می‌شود،

بی‌رنگ،

چون صدای عدالت

در سکوت مردم خفه شده است…

نَفَس، تیزتر از شمشیر می‌شود،

و هر لحظه‌ی تلف‌شده

خشم را در قلبم شعله‌ور می‌کند…

جوانی‌مان خواب نرفته،

بلکه بیداری ما را صدا می‌زند؛

فرصت‌ها زود دیر می‌شوند

و وقت مبارزه اکنون است…

بی عشق و مقاومت، دل پیر می‌شود،

اما مشت گره کرده

و قلب آتشین

می‌تواند این قافله‌ی عمر را

به مسیر خود بازگرداند—

سرمایهٔ واقعی جهان،

خشم و عشق و مبارزه است؛

عمر، اگر بی‌عمل بگذرد،

بی‌هیچ بازگشتی از دست رفته است…

گلاویژ رستمی