‎دموکراسی کافران هندوکش (نورستان امروزی)

‎نویسنده: جورج سکات رابرتسن

‎مترجم: نوراحمد جنا

‎کافران هندوکش از نظر تئوری همه برابرند. آنها خودشان این

‎اصل را حفظ می کنند. در واقع در برخی قبایل نوعی الیگارشی یا اشرافیت و خود کامگی حاکم است. اما در قیبله «کام »(باشنده گان ولسوالی کامدیش کنونی) توسط «جشت »یا کمیته ی از ریش سفیدان اداره می شود که در اوقات عادی کم و بیش به شکل مطلق اداره می کنند. اما قبیله«کته» و «مما» که معمولا، کلان یا بزرگ قوم شان یک فرد است و تا زمانیکه قوانین قبیله را مراعات کند از او اطاعت می کنند و در صورت زیر پا کردن قانون، دیگر از او تابعیت نمی کنند.

‎قبیله کام در زمان ها ی عادی توسط سه نفر جست یا بزرگ قبیله اداره می شوند این سه نفر در عین حال روحانی نیز می باشند. و آنان از قدرت خود با درایت استفاده می کنند و کسانی هستند که همواره از افکار عمومی با خبرند.

‎در کنار این شورای داخلی یا جست سه نفری ، سخنوران ، طبقه ای مشکل آفرین ، حضور داشتند که نفوذ فوق العاده ای در ایجاد هیجان یا قانع کردن مردم دارند. اعتماد به نفس و صدای خوب در بین کافرها مانند سایر جا ها از اهمیت بالای دارد. همه سخنوران با نفوذ، جشت یا عضو کمیته نیز می باشند. در مورد همه مسایل مربوط به سیاست، خارجی یا داخلی ، كافرها در مجلس می نشینند و موضوع را با سر و صدا بحث می كنند. با این حال ، در زمان های معمول ، نظر شورای داخلی ، به احتمال زیاد قبلاً بین آنها توافق شده ، حاکم است.

‎مجلس یا پارلمان کافرها منظره عجیبی است.سرو صدا فوق العاده است. یک درجن مردان کوشش می کنند که صحبت کنند، هر کدام شان گروه کوچک ازشنونده و طرفدار خودرا دارند. اگر موضوع هیجانی زیر بحث باشد، شاید همه افراد صحبت کنند و هیچ کس شنونده نباشد.اما ، به عنوان یک قاعده ، وقتی یکی از سخنرانان قبیله شروع به صحبت می کند ، مورد توجه بیشتر اعضای مجمع قرار می گیرد ، تلاش های او توسط یک تصویر فریاد زده ، یا با پیش بردن بحث، توسط یک یا دو نفر از دوستان و طرفدارانش به سخنرانی اش کمک و نقط ای تائید می گذارند. کافرها دوست دارند بین خودشان بحث کنند و در مورد یک تصمیم مشخص تصمیم بگیرند. به طور مجزا ، آنها اغلب معقول هستند ، اما وقتی به شکل گروهی به میدان رقص می روند ، یا زیر یك درخت جمع می شوند و بحث و گفتگوهای هیجان انگیز را شروع می كنند ، عملا پیش بینی اینکه در نتیجه چه تصمیمی خواهند گرفت، غیر ممکن است. به احتمال زیاد بحث یک روز در روز بعدی لغو خواهد شد و یا تنها زمانی اتفاق می افتد که مردم با هیجان شدید در برخی از موضوعات کار می کنند، مانند یک چشم انداز سود که شخصاً نظر هر یک از افراد را جلب می کند، و هریک را کنجکاو منافع شخصی سازد، در آن صورت ممکن است بحث به روز دوم دوام یابد. اما به طور کلی حلقه داخلی جشت یا کمیته، همه امور مردم را مدیریت می کند.

‎سالانه سیزده نفر انتخاب می شوند تا مسایل حقوقی، اجتماعی و قضایی مردم را حل فصل و مدیریت کنند. رئیس این کمیته سیزده نفری یک شخص مهم و با نفوذ می باشد و بقیه پیروان و دستیاران او هستند. وظایف جشت یا کمیته ای از بزرگان، تنظیم و تقسیم آب به کشار ورزان از کانال های معمول آبدهی است. در اوقات معمول در کامدیش ، مشکلی در این زمینه وجود ندارد. آب از کانال برفی پشت و جنوب روستا در کانال ها پایین آورده می شود و برای همه نیازها کافی است ، اما اگر بارش برف کم باشد و تابستان گرم و خشک باشد ، مشکل بزرگی بوجود می آید. زنان برای مزارع خشک شده خود به دنبال آب سر و صدا می کنند و با یکدیگر مشاجره می کنند و برای آب کمی که باقی مانده است به طرز شریرانه ای می جنگند.«جشت» یا کمیته به تنهایی یا با کمک عمومی جامعه ، جریان های مصنوعی آب را در نظم خوبی حفظ می کنند.

‎ وظیفه مهم دیگر آنها این است که ببینند هیچ کس قبل از زمان مقرر، چهار مغز یا انگور نمی چیند و نمی خورد. بسیاری از داستانهای ترسناک درباره سختگیری هایی که این وظیفه انجام می شود، گفته می شود. برای بازدیدکنندگان و مهمانان ، استثنای بزرگی در نظر گرفته شده است و مردم بسیار خوشحال هستند که فقط در زمان رسیدن میوه ها از غریبه ها پذیرایی می کنند. یک مسافر مدتی می یابد که با مهربانی از سرگرمی هایش که در واقع به همان اندازه که با او پذیرایی می کنند. اما با این استثنا ، قاعده در مورد برداشت میوه سخت است. جشت یا کمیته بزرگان، نافرمانی را با جریمه نقدی مجازات می کنند. مال جریمه را جشت خودشان میخورند. چون این یگانه پاداشی است که در طول سال در جریان وظیفه آنها بدست می آورند؛ ورنه خدمت شان کدام مکافات و شکرانه ندارد و این جریمه ها برخی را مایل به کار کردن به این کمیته می کند.

‎حیرت آور است که مردم چقدر از قوانین نامکتوب خود پیروی می کنند. اختلافات عادی در باره مجازات ها رخ می دهد؛ ولی هم مجازات کننده گان و همه مجازات شونده گان موظف اند که احتیاط کنند، زیرا در صورت تخلف از قوانین چه توسط مجازات شده گان و یا مجازات دهنده ،افکار عامه ناظر اجرات عادلانه قوانین است و کسی که ملامت باشد مردم خانه و دارایی اش را می سوزانند و این یک اخطار جدی از مردم برای ناقضین قوانین قبیله است که نباید نادیده گرفت. نقص این نوع سیستم مدیریت این است که شاید اعضای کمیته ها زیر تاثیر اشخاص بانفوذ و ثروت مند بیآیند؛ ولی در عموم دیده میشود که این سیستم در کل خوب کار می دهد.