﮼گفتم‌اگر‌بهار‌بیاید‌در‌این‌چمن ﮼تا‌رونق‌حیات‌بیارد‌ به روح وتن ﮼گفتم‌اگر‌سپهر‌ببارد‌ز‌ابر‌خویش ﮼تا‌بشکند‌طلسم‌هوای‌ز‌عهد‌پیش ﮼گفتم‌اگر‌هوای‌نفس‌گیر‌روزگار ﮼گردد‌نسيم ﮼بهارانِ ﮼مشكبار ﮼گفتم‌که‌شاد‌مانه‌سرایم‌سرود، ﮼بيش ﮼تا‌گوش‌اين‌جهان‌رسانم‌درود‌خويش ﮼ديدم‌زمان‌ستاد‌و‌اميدم‌بباد‌برفت ﮼امید‌چون‌فسانهٔ‌دل‌عاشقانه‌رفت ﮼گفتم‌كه‌خلق‌به‌كنج‌دلش‌نا‌اميد‌خزيد ﮼چون‌كار‌اين‌زمانه‌دگر‌بى «﮼فسانه» ﮼ديد ﮼گفتم‌که‌جبر‌این‌زمانه‌دگر‌واژگون‌کند ﮼آن‌کلبه‌ام‌كه‌درب‌نداشت‌بى‌ستون‌كند ﮼گفتم‌اگر‌ز‌فقر، ﮼زمان‌گیرد‌امتحان؟ ﮼آزمون‌فاقگی، ﮼نباشد ﮼از‌این‌گران ﮼گفتم‌که‌نسل‌ها‌ز‌درماندگی‌بمُرد ﮼وان‌حسرتِ‌ز‌سفره‌پر‌رنگ‌خود‌بِبُرد ﮼گفتم‌که‌هر‌بار‌کنند‌سجده‌بر‌زمین ﮼دستش‌بلند، ﮼به‌حكمت « ﮼يا‌رب‌العامين» ﮼گفتم‌كه‌چارهٔ‌دردت‌بدست‌توست ﮼گر‌دست‌و‌پا‌كنى، ﮼خدا‌هم‌به‌ياد‌توست ﮼ديگر‌به‌كار‌ملك‌تغافل‌صلاح‌نيست ﮼اين‌رسم ﮼روزگار‌صلاحِ‌فلاح‌نيست عبدل » آریا «

﮼گويند‌‌در‌اين‌خاك‌دگر‌لاله‌نرويد ﮼بلبل‌به‌هواى‌چمن‌افسانه‌نگويد ﮼از‌‌ابر‌سيه‌دل‌نشود‌فيض‌بهارى ﮼كان‌‌داغ‌سياه‌را‌زدل‌لاله‌نشويد ﮼رخش‌قزح‌از‌چهرهٔ‌گلزار‌زمان‌رفت ﮼پروانه‌دگر‌آن‌رخ‌جانانه‌نبوید ﮼خشکید‌به‌هر‌شاخه‌گلِ‌نسترن‌ما ﮼فرخنده‌گلى‌چون‌سبدى‌در‌چمن‌ما ﮼هر‌روز‌صداى‌جرس‌قافلهٔ‌مرگ ﮼محمل‌کشد‌از‌هر‌در‌ِ‌هر‌هموطن‌ما ﮼هر‌جاه‌كه‌نفيرى‌ز‌‌دَم‌سينه‌برامد ﮼تكفير‌نمودند‌به‌روايات‌كهن‌ها ﮼انگار‌كه اين ‌‌‌‌قوم‌ز‌دينش‌چو‌بَدين‌شد ‌﮼يا‌دين‌ندانسته‌به‌آئين‌عجين‌شد ﮼با‌ «﮼سنگ» ﮼ديانت‌بنمودند‌همه‌را «﮼سار » ﮼فرخنده‌همين‌جاه‌ستم‌و‌زار‌‌ِزمين‌شد ﮼هر‌چند‌به‌پاى‌غم‌هر‌قصه‌گريستيم ﮼يك عمر‌گريستيم‌بدان‌گونه‌كه‌زيستيم ﮼عبدل «آریا «